วันนี้วันหยุดสุดสัปดาห์..อากาศรู้สึกว่าจะร้อนทั้งวัน เหมือนฝนจะตก ชวนมาอ่านเรื่องสั้นๆเบาๆกันครับ
วันวานยังหวานอยู่"คุณแต่งงานกับผมได้ไหมครับ"
❤️can you marry me❤️
ตอนฉันอายุ 4-5 ขวบ คุณยายเล่าให้คุณแม่กับฉันฟังว่า คุณยายแต่งงานกับคุณตาตอนอายุ 22-23 ตอนนั้น คุณยายเป็นครูประจำหมู่บ้าน ในโรงเรียน ทุรกันดาร ต่างจังหวัด ในอดีตไม่เข้มงวดวุฒิครูมากนัก จบมศ.6 ก็เป็นครูได้แล้ว
คุณยายได้รู้จักกับคุณตาครั้งแรก ตอนที่ ครูใหญ่พาคุณตาซึ่งเป็นครูใหม่ มาแนะนำ ให้คุณยายว่า " ผมขอแนะนำครูคนใหม่ ชื่อครูทรงกรด ซึ่งจะมารับผิดชอบสอนวิชาภาษาอังกฤษในโรงเรียนของเรา " ครูใหญ่แนะนำพร้อมกับฝากให้คุณยาย พาแนะนำสถานที่ในโรงเรียนด้วย
ทั้งคุณตาและคุณยายก็สนิทกัน หลังจากนั้น สามปี ในขณะที่โรงเรียนเลิก ที่ห้องพักครู มีเพียง คุณตากับคุณยายที่ยังไม่กลับ คุณยาย สังเกตุคุณตา ดูตื่นเต้น ท่าทางแปลกๆ และคุณตาก็ได้เอ่ยปากพูดกับคุณยายด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า " ครูยุพินครับ ครูแต่งงานกับผมได้ไหมครับ...
" คุณยายตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างยิ่ง และเอ่ยกับคุณตาว่า " ครูทรงกรด ครูรู้ตัวไหมค่ะ ว่าพูดอะไรออกมา " คุณตาก็ย้ำว่า " ผมพูดจริงๆครับ ผมรักครูครับ "
ซึ่งคุณยายก็ตอบตกลง คุณตาได้ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ และผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ได้จัดงานแต่งงานกันอย่างเรียบง่าย เท่าที่ฉันจำความได้ ก็รู้ว่าคุณตาเป็นคนแก่ ที่เข้มงวด ขี้บ่นเล็กน้อย ส่วยคุณยายท่านจะเป็นคนที่ใจดีมาก มีนิสัยที่เมตตาต่อทุกคนรวมทั้งฉันด้วย
😳เมื่อ 8 ปีที่แล้ว (หลังคุณตา คุณยายเกษียณ มาอยู่บ้านแล้ว) คุณตาขี้บ่นมากกว่าเดิม และหลงๆลืม จนกระทั่งจำฉันไม่ได้ หมอวินิจฉัยว่าคุณตา เป็นอัลไซเมอร์
ล่าสุด วันที่ฉันกลับมาบ้าน ที่ต่างจังหวัด (ฉันมาเรียน ป ตรีต่อที่กรุงเทพฯ) คุณตามองฉันเหมือนคนไม่รู้จัก มองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า คุณยายปลอบฉันว่า "ไม่ต้องคิดอะไรมากนะหลาน แม้แต่ แม่ของหนู ตาเขายังจำไม่ได้เลย" มาถึงตอนนี้ แม้แต่คุณยาย คุณตาก็จำคุณยายไม่ได้แล้ว
เมื่ออาทิตย์ก่อน คุณยายล้มป่วยต้องเข้าไปนอนรักษาที่ โรงพยาบาลเนื่องจากเหน็ดเหนื่อยที่ต้องดูแลคุณตาตลอดเวลา วันนี้แม่พาฉันไปรับคุณยายออกจากโรงพยาบาล
เมื่อกลับมาถึงบ้าน พ่อกำลังเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าให้คุณตาอยู่ จากนั้นพ่อก็พาคุณตานั่งรถเข็นออกมารับแดดที่หน้าบ้าน
คุณตาเห็นคนแปลกหน้า 3 คน เดินเข้ามาในบ้าน คุณตามองมาที่เราทั้งสาม และจ้องเขม็งมาที่คุณยาย
ฉันรู้ตอนนี้ คุณตาจำใครไม่ได้อีกแล้ว แต่สิ่งที่ฉันกลัวที่สุด คือคุณตาจะถามว่าคุณยายเป็นใคร หากเป็นเช่นนั้น ฉันกลัวว่าคุณยายจะรับไม่ได้ ด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่อ่อนแอมาก ณ ตอนนี้
ก่อนที่ฉันจะเอ่ยทักคุณตาเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น คุณตาก็พามือของ ท่านมากำมือคุณยายอย่างทนุถนอม...แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า
" คุณผู้หญิงท่านนี้ อ่า ขออภัยที่ผมล่วงเกิน คุณแต่งงานกับผมได้ไหมครับ"
คุณแม่เป็นคนแรกที่ปล่อยโฮออกมา พวกเราต่างก็น้ำตาเอ่อคลอเบ้า มีแต่คุณยายที่ยิ้มทั้งน้ำตาอย่างดีใจ จากนั้นท่านก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าคุณตาและคุกเข่ากุมข้อมือของคุณตาพร้อมเอ่ยยิ้มอย่างคนมีความสุขว่า
" ฉันยินดีแต่งงานกับคุณค่ะ..คุณครูทรงกรด "
Your eyes tell me love
